5 voor 12 (voor ons en de honden)

Voor we gaan

We gaan dus weg, terug naar Europa. En ondanks dat we straks iets ontzettend gaafs gaan opzetten, beginnen we ons nu nog meer te beseffen hoe mooi deze plek is. En hoe weinig we er eigenlijk van hebben gezien. Al vanaf het begin dat we hier waren, werd ons aangeraden om naar Tomohon te gaan. Maar met een klein team zonder receptie, de kans op onverwachte dagtrippers en een strook zee tussen ons en het vaste land, bleek het bijzonder lastig voor ons om wekelijkse vrije dagen op te nemen. Want of je nu 2 of 20 gasten hebt, het resort moet evengoed draaien. En ondanks dat de staff het eigenlijk grotendeels prima zonder ons redt, (we worden tegenwoordig regelmatig weggebonjourd als we ons ergens teveel mee bemoeien, wat top is) kunnen we elkaar nog niet helemaal goed loslaten op die rustigere dagen. Omdat 20 Mei onze trouwdag is, was het dan toch eindelijk zover. We zijn 2 nachtjes de binnenlanden ingetrokken. En dat ging echt weer op z'n Anikees'.

Klapband

Sinds mijn stress-, burn/bore out, paniekerigheid doe ik het een stuk minder goed in situaties met risico. Zoals duiken, scooter rijden, varen en soms vind ik gewoon op een stoel zitten al heftig. Mijn wereld hier is over het algemeen klein en veilig. In een paar stappen ben ik op mijn werk, of op het strandje, maar liever nog doe ik de voetjes omhoog en kijk ik NPO in onze slaapkamer met de AC aan. De nacht voor vertrek kon ik nauwelijks slapen. Ik bleef maar dromen, of misschien wel denken dat er een verschrikkelijk ongeluk zou gebeuren onderweg naar ons Highland resort. En dat gebeurde ook bijna. Op de snelweg moest ik al mijn meditatietraining inzetten om gewoon rustig op de scooter te blijven zitten. En toen midden in een enorme stortbui, was daar de klapband. Links, rechts, links, wooahhhhh, maar we bleven overeind. Djago Kees! En zoals het hier dan gaat, waren er al heel snel 2 supervriendelijke jongens die ons door weer en wind naar een motor shop begeleidde. Ze wilden geen geld, dus trakteerden we ze op cola. Het was allemaal nog best lastig op zondag, omdat bijna alles dicht zat. Kees achterop bij opa om weer ergens anders een nieuwe band te halen, wachten, kletsen, lachen, testen, de spijker waar het allemaal omging vergeten, wachten, kletsen, poging 2, klaar. Een must do eigenlijk ook, beetje hangen bij zo'n shop. Deze mensen, echt heerlijk. En stressvrij.

Berg op ons pad

Laat op de dag kwamen we dan eindelijk aan bij onze honeymoon suite. Wat een mooie plek, een stuk koeler dan op Lembeh, vol bloemen, vogels en villa's ook. De volgende dag gingen we de vulkaan beklimmen. Je hebt hier de Lokon vulkaan die prima te beklimmen is zonder gids als je het juiste pad kan vinden. Wij hebben 4 paden geprobeerd en kwamen bedrogen uit. Maar de onderkant van de vulkaan was ook al best mooi. Drijfnat dropen we af en dronken koffie met fris bij het coolste restaurant van Noord-Sulawesi. Een Balinees, haha. Met sfeer, tierelantijn, uitzicht en achter- in plaats van voorgrond muziek. We hebben afgesproken nog een keer terug te gaan voor een beter voorbereide klimpoging. Dan moeten we wel echt opschieten. En ik weet niet of ik nog eens zo dichtbij de andere 'attractie' van Tomohon kan zijn; de Extreme market.

Animal Friends Manado Indonesia

Een van de dingen die ik hier nog echt moest doen van mezelf was naar deze markt. Ik wilde foto's en video's maken van de dierenmishandeling die hier onder het mom van traditie en cultuur nog dagelijks wordt getolereerd. En ik wilde graag een bezoek brengen aan het lokale Animal Friends Manado Indonesia die de markt bijna dagelijks bezoeken om dit leed te stoppen. We gingen eerst naar AFMI en probeerden een ingang in dit goed omheinde terrein te vinden. Alle 70 honden daardoor helemaal loco, sorry, sorry, sorry, maar er kwam ook iemand naar buiten. En we maakten kennis met Berchat (Hope), Tanki's twin, die hier 2 weken geleden gedumpt werd door zijn baasje.

AFMI is volledig afhankelijk van donaties. Niet in de vorm geld, maar in spullen zoals kennels, voer en beveiligingsapparatuur (ja, dat is echt nodig). Na lang aandringen kon ik ze toch nog wat geld toestoppen, maar omdat ze alle schijn van corruptie willen voorkomen, hadden ze veel liever dat ik er iets voor ze van zou kopen. Mijn inziens kunnen deze ontzettend lieve mensen dat prima zelf. Ze vertelden ons dat corruptie en geld hun grootste probleem is in de aanpak van het geweld. De overheid, de politie, zelfs de kerk is niet te vertrouwen en draagt bij om deze lugubere handel in stand te houden.

Be a Djago

Voordat we van Lembeh vetrokken had ik eigenlijk al bedacht dat ik een hond (of misschien wel meer) zou gaan redden van de markt. Misschien dat dat ook bijdroeg aan mijn nachtmerries. Ik stelde AFMI voor dat ik ze zou bellen wanneer het me was gelukt en zij de hond(en) dan zouden kunnen komen ophalen. Want we zouden de hond(en) niet op de scooter mee kunnen nemen. 'Waarom neem je onze truck niet mee? Dan kun je het zelf doen'. Wauw echt? Het schijnt dat de hondenhandelaars het inmiddels niet meer echt hebben op de mensen van de AFMI en het lastiger is om nog honden mee te krijgen. Ik was gelijk akkoord, Kees was iets voorzichtiger om met dit witte pk-veel monster de drukke Indonesische weg op te gaan. Maar we did it. Met dit soort dingen ziet Kees de beren op de weg en denk ik eigenlijk alleen maar 'Hey, ho! Let's go! Balanceert elkaar mooi uit. Ik liet me met geen mogelijkheid tegenhouden, met Kees zou het later wel weer goed komen.

Oog in oog met een moordenaar

Wij hadden afgesproken dat ik het gesprek met de verkoper, het redden, de foto's en video's zou doen en Kees zou helpen tillen als ik de hond al op veilige afstand van de plaats delict, in bezit had gekregen. Dat liep anders, want eigenlijk zagen we direct in het eerste pad dat we de markt opliepen, de verkoolde lichamen van honden, een python, varkenskoppen en door elkaar kaal gepikte kippen. We hadden allebei even een moment aan de zijkant van de markt nodig om bij te komen, maar daarna gingen we snel door met onze missie. Misselijk van de geur van bloed en met trillende stem stapte ik op deze moordenaar af. Ik had een aantal vragen voorbereid en achteraf had ik nog meer willen vragen, maar voor nu was dit alles dat eruit kwam. Wat ik het meest hypocriete vind is dat ook deze man heilig gelooft in God. Het gesprek over religie en het als mensen herderen over Gods wereld, natuur en schepsels levert vaak interessante nieuwe inzichten op. Zou deze man dat ook kunnen inzien? Ik werd iig niet aangevallen, wel uitgelachen en ongelovig aangestaard. Een groepje locals verzamelde zich om ons heen. Wat ik nog wel het meest tekenend vond van hoe de relatie met dieren hier is, is dat een andere verkoper spontaan een heel toneelstukje begon op te voeren waarbij hij het hoofd van de python ongeveer in de kont van de verkoolde hond stopte. Ik vond dat niet grappig, hij wel.

De slachtoffers

De honden leggen een lange weg af en komen veelal uit Midden-Sulawesi. Ze worden daar gekocht van hondnappers voor 50.000 IDR (3 euro) en op de markt in Tomohon brengen ze zwaar mishandeld, verbrand en daarna pas dood, tussen de 250.000 en 450.000 IDR op. Vaak hebben ze hun halsband nog om, een teken dat deze honden een familie hadden die ze nooit meer zullen terugzien. In Tomohon zelf hebben de meeste mensen tegenwoordig ook een hond en om ruzies te voorkomen, is het inderdaad slimmer om de honden uit een heel andere regio te ontvoeren. Toch heeft Tomohon ook een enorm hoog percentage aan plotselinge vermissingen van huisdieren. Grote kans als je de volgende ochtend naar de markt gaat, je je familielid daar dan terugvindt.

Het steeds kleiner wordende percentage mensen dat hond eet, doet dit vooral omdat ze geloven dat die doodsangsten van de honden een adrenaline in het vlees opslaan die energie geeft. Hoe groter de angst, hoe beter dus ook. Er zijn geen regels (zoals bij vee) die de dieren tegen dit geweld beschermen. Nog levende honden zitten in een kooi zonder water en zien elkaar langzaam en pijnlijk afgeslacht worden, totdat het hun beurt is. Ze piepen en sommigen proberen zichzelf onzichtbaar te maken door in een hoek onder de anderen te kruipen. Aan het einde van de dag zijn ze allemaal aan de beurt geweest. In die zin, heeft de eerste misschien nog het meeste geluk. Voor alle dieren is het verschrikkelijk om te worden geslacht, aangezien dit altijd leidt tot stress (humaan slachten bestaat niet) en dieren volstrekt onnodig door mensen van het leven worden berooft. Wat het bij honden extra wrang maakt is dat honden groepsdieren zijn. Luister maar naar Cesar Milano. Honden, zoals wolven zien de groep waarin ze leven als hun 'pack' en houden van en komen voor deze groep op, als familie. Dat maakt dat de meeste mensen ze beschouwen als de beste vriend van de mens. En daarom is de manier waarop deze honden worden behandeld de ergste vorm van dierenmishandeling die ik ooit heb gezien.

Toeristische trekpleister

Vreemd vind ik het dan ook om te zien dat er bussen met Chinese toeristen en hier en daar een andere blonde buleh deze lane from hel, als leuk uitje kiezen. De meeste mensen kijken toch weg als ze zien dat dit daadwerkelijk gebeurt en een aantal blijft juist gefascineerd staan. Deden beiden maar iets anders. Zoals een bezoek brengen aan het kantoortje van de gouverneur, pal naast de markt. Hang daar bijvoorbeeld een briefje op het raam met hoe je hier echt over denkt. Je kan een verschil maken met jouw mening. Hij schijnt nu nog te denken dat toeristen dit graag zien. En ergens snap ik dat aangezien de meeste mensen geen slechte review zullen achterlaten of de mishandeling categoriseren als gruwelijk, maar traditie. Dus ok? Deze dieren hebben het echt nodig dat bezoekers er iets van gaan vinden. Tradities zijn niet heilig, zeker deze niet. AFMI zei het mooi, 'We need more buleh power in this'. Samen met de locals kunnen we dit helpen stoppen. Wist je bijvoorbeeld dat de Tomohon traditional market een 4.4 als beoordeling op Google krijgt? Veelal van lokale gidsen en marktmannen, maar toch een bevestiging voor de lokale overheid dat mensen de markt waarderen. Geen realistisch beeld dus. Ik heb hier nu contact over met meneer Google. Op TripAdvisor is de markt al terecht verbannen, vanwege de extreme animal cruelty, dat nooit een must see zou mogen zijn. Dus als je hier bent geweest of je hebt er een mening over, nodig ik je uit om iets aan deze belachelijke beoordeling te doen.

Ik zal deze week contact opnemen met de lokale overheid over het slechte imago dat dit de regio geeft en dat toeristen hierdoor juist eerder zullen wegblijven. Dat verhaal zal ze eerder bekoren, dan dat ik het ga hebben over het welzijn van de dieren. Zeker in deze tijden, waarin het slecht gaat met het toerisme. Het plastic (alhoewel daar echt enorm veel aan wordt gedaan), de tsunami's, vulkanen en de verhoogde vliegticket prijzen, maken dat Indonesië is gezakt in populairste Azië bestemmingen voor de westerse toerist. Daarentegen komen er wel steeds meer Chinezen deze kant op, waarmee de Indo's veel minder overeenkomsten en liefde lijken te voelen dan met ons. Het sluiten van het Extreme gedeelte van de markt zou een enorme positieve marketing stunt kunnen zijn. De markt zou volgens mij sowieso een veel breder en positief publiek trekken als ze zich zouden beperken tot de trots van de streek, de mooiste bloemen, kleurrijkste fruitsoorten en meest indrukwekkende traditionele vlechtwerken.

Djago de hond

Anyways, we hebben dus wel een hond kunnen redden. Hij heet Djago (wat zoiets betekent als kampioen/held) en toen hij aan zijn keel uit de kooi werd gesleurd, dacht hij duidelijk dat hij de volgende zou zijn. Uit angst plaste hij gelijk zijn kennel onder. Ik probeerde er nog een jonge puppy bij te krijgen, weinig vlees, veel liefde. Maar de kooi ging dicht en volgens de verkoper was het zo genoeg. Kees heeft me ongeveer weg moeten slepen en het heeft me een aantal slapeloze nachten gekost voor ik kon accepteren dat het redden van 1 hond al heel wat is. Djago wordt nu eerst 2 weken in de steriele ruimte gehouden om er zeker van te zijn dat hij eerst alle rust en medicatie krijgt die hij nodig heeft. En hij wordt gecastreerd. Daarna begint de echte uitdaging, het socialiseren. De meeste honden zijn gered van de markt en hebben daardoor een enorm trauma, waardoor ze niemand vertrouwen. Dat kan ik me erg goed voorstellen. Een belangrijk onderdeel is daarom ook dat de honden eerst weer aan elkaar wennen en elkaar als groep helpen. Ze krijgen elke dag voer en verzorging van een klein groepje werknemers, waardoor ze ook weer langzaam aan mensen beginnen te wennen. En uiteindelijk wordt er voor alle honden een passend nieuw en voor altijd thuis gezocht. Waarbij ze heel voorzichtig moeten zijn om ze niet weer in verkeerde handen te laten vallen. Ik heb gevraagd of ik dat mag regelen voor Djago.

Veilig en voor altijd thuis

En dat maakt dat ik nu zelfs nog af en toe met mijn sipste gezicht naar Kees kijk. 'Kunnen we Djago niet meenemen?' Ik wil er honderd procent zeker van zijn dat hij nooit meer in een dergelijke situatie terecht komt. Forni, die thuis echt de allerliefste familie voor honden en katten heeft, bood al direct aan om Djago in huis te nemen. Ze is onlangs een van haar eigen honden verloren en zoekt een nieuw maatje voor hem en ook voor haar zoontje. Ik heb een traantje weggepinkt dat Djago zo goed terecht zal komen. En er is ook interesse in Berchat die waarschijnlijk naar Yuli gaat. Ze wilde eigenlijk Tankis als herinnering hier houden, maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Toppers! Ik ben wel bang voor alle andere bewoners van de lieflijk lijkende dorpjes op Lembeh. Er verdwijnen ook hier regelmatig honden. Forni zegt dat ze Djago zal beschermen en dat hij een Djago mama krijgt, die hem niks laat overkomen. Als bewijs en geruststelling krijgen we straks elke week een foto. Ik kan weer iets beter slapen.