Hey ho, let's go back

Daar gaat tie dan, normaal gesproken schrijft Anika de verhalen. En na een check of ze er geen lullige dingen over mij heeft ingezet zet Anika het dan op het wereld wijde web. Maar dit keer ben ik het die onze belevenissen op papier zet. Dat heeft alles te maken met onze huidige toestand. Ik vat het even samen.

In augustus 2017 zijn wij in Indonesië aangekomen om het nieuwe Thalassa duikresort in Noord-Sulawesie te gaan managen. Ondertussen hebben we vanuit een carte blanche een leuk, gezellig en professioneel team opgebouwd, die onze hulp nog nauwelijks nodig heeft. Hier en daar wat bijsturen, de sfeer erin houden en vooral als gastheer en gastvrouw voor de gasten klaarstaan is wat wij nu vooral doen.

Daarnaast hebben wij veel tijd doorgebracht op onze veranda met de nodige Bintangs, dromend over de volgende stap. We hebben ontdekt dat we ‘uiteindelijk’ ons eigen bedrijf willen opstarten. Dit wisten we eigenlijk al voor vertrek, maar ons gevoel is alleen maar versterkt en onze ervaring ook. We zorgen er graag voor dat mensen een fijne tijd hebben en blijkbaar lukt dat ons nog aardig ook.

Op een gegeven moment kom je op een punt dat je moet ontwaken en behalve dromen, ook echt stappen moet gaan zetten in de echte wereld. Dus wij gaan nu die weg bewandelen die leidt tot ons perfect mogelijke droompaleis. Eén van de keuzes die we eerst moesten maken was of we dit in Indonesië wilden gaan doen of in Europa. Het wordt Europa. We gaven onszelf nog tot eind 2019, begin 2020 om op Lembeh ons avontuur netjes af te ronden en daarna goed voorbereid te beginnen aan een nieuw hoofdstuk. Maar we zijn in een stroomversnelling geraakt en dat betekent dat wij deze maand al terug naar Europa gaan. Positief: we gaan eerder beginnen aan ons eigen project.

Maar wat is er nu allemaal aan de hand? Om in Indonesië te mogen wonen en werken heb je een KITAS nodig oftewel een verblijfs- en werkvergunning. De KITAS werd in ons geval door het resort geregeld en betaald. Onze KITAS zou begin maart aflopen en daarom vroeg de bazin van Thalassa in februari een gesprek met ons aan om over onze toekomst te praten. Het afgelopen jaar was een moeilijk jaar voor het toerisme in heel Indonesië. Aardbevingen en tsunami’s zorgden ervoor dat mensen bij het boeken een half jaar terug toch vaak andere keuzes hebben gemaakt. Dat is niet erg. We zaten op zo’n mooie plek, dat mensen hun weg altijd wel weer terug blijven vinden als er weer een rustigere periode is geweest. Maar op het moment van ons gesprek hebben we vanwege onze toekomstplannen (in 2020) en de tijdelijke dip in toerisme, met elkaar afgesproken dat het bedrijf een nieuwe KITAS voor ons aanvraagt die 6 maanden geldig is. Deze zou dan hoogstwaarschijnlijk nog een keer verlengd worden. We hebben afgesproken in principe nog tot december 2019 te blijven.

In de tussentijd hebben wij de veranda avondjes vooral besteed aan het opstellen van een degelijk bedrijfsplan en trendonderzoek. En werd ook duidelijk dat onze KITAS niet meer verlengd zouden worden en wij tot 7 september een werkvergunning zouden hebben. Vanaf dat moment ging de regelmodus pas echt aan. Honden meekrijgen, werk, verblijf in Nederland, locaties bezoeken, geld, .. Ahhhhh! .. Keeping our cool.

Vooral de honden zijn voor mij het grootste zorgenpunt, met ons komt het wel goed. Maar niet als de honden niet mee kunnen. En dat regelen is hier nogal een gedoe. Maar Tankis en Ceripa worden ‘Anjing Belanda’ oftewel, Nederlandse honden. Maar we moesten ons eerst door een zeer ondoorzichtige jungle van papieren en testen worstelen. Gelukkig is daar Fany. Fany is een lokale, pas afgestudeerde dierenarts met een hart van goud. Dankzij Fany wordt alles nu geregeld, tegen relatief normale prijzen en gaan deze vuilnisbakkies straks de reis van hun leven maken.

En nu ook nog genieten van alles dat nog op ons programma staat hier. Waaronder het tripje naar Nederland dat voor mij net achter de rug is. In Oktober 2018 kregen wij al bericht dat mijn oudste broer, Koen, ging trouwen op 21 juni met zijn jeugdliefde Mini. Precies volgens traditie, want Mini had Anika’s boeket inderdaad gevangen op onze eigen bruiloft. Bijzonder! Dus wij een ticket boeken. En het kwam zelfs mooi uit want ook Anika’s bff Floortje trouwde niet veel later. Dus kon Anika wat langer blijven en ik naar huis om niet te lang weg te zijn tijdens het (normaal gesproken) toeristische hoogseizoen. Op dat moment wisten wij natuurlijk nog niet dat we in September Indonesië zouden verlaten, want anders hadden we wel een enkeltje geboekt. Maar goed, Anika is daar nu dus en ik zit hier op onze veranda, Bintang in de hand, uitkijkend op het resort waar we nog even zullen zijn en de baai, hondjes aan mijn voeten. En we hebben samen wel een aantal mooie locaties in Frankrijk kunnen bezoeken al, waar we onszelf straks wel zien zitten.

Nog even. De vliegtickets terug zijn besteld, de papieren voor de honden bijna geregeld, verblijf op de Tilburgse camping (Undercover’ish) bevestigd en daarmee zijn we bijna klaar om te vertrekken. Anika komt 31 juli terug en op 28 augustus vertrekken we naar Nederland. Nog een maandje om een aantal lasts of zelfs firsts af te vinken. Want we hebben tijdens ons verblijf hier maar weinig gezien van deze plek. Wel van onze collega’s en het mooie Lembeh. Dat is eigenlijk ook wel genoeg, plus een vulkaantje en een laatste actie hier en daar nog. Het zal straks een helse rit worden, maar ook wel weer een avontuur. Ik zal even uitleggen hoe onze reis naar Nederland eruit gaat zien. Op 27 augustus vertrekken we rond 22:30 met de boot na de haven Bitung. Daar worden we rond 23:00 opgepikt en zullen we om 00:00 op het vliegveld in Manado zijn. Dan begint het proces om de honden ‘in te klaren’ bij de cargo afdeling. Vervolgens vertrekt ons vliegtuig om 06:15 naar Jakarta. Op 28 augustus landen we om 08:30 op het vliegveld van Jakarta en zullen we weer moeten uitchecken. Dan moeten we wachten tot 18:30 uur die dag om met de KLM naar Amsterdam te vliegen. We zullen op 29 augustus om 06:00 uur landen op Amsterdam. We zullen er een vlogje van maken. Dan naar de camping, waar iedereen na een dag of 2 van harte welkom is op de koffie, wijn, bier..

Nou lieve mensen, ik hoop dat dit verhaal van Kees-side jullie ook een beetje bevallen is. En ik weet toch zeker dat Anika hier vast weer haar sausje over zal doen.

We zien jullie in Nederland.

Liefs, hoitjes, see you on the flip side!