Sampai jumpa nanti...

Geduld op de proef

Nog 5 dagen, of eigenlijk 4. Want het zou Indonesië niet zijn, als we toch niet nog met samengeknepen billetjes op iets zouden moeten wachten. Normaal niet zo erg en onderdeel van de charme, maar nu is het niet zo handig. Onze paspoorten liggen nog bij immigratie en gisteren kwamen we erachter dat Tankis en Ceripa helemaal het land niet uit mogen, als we niet in Jakarta nog een export vergunning regelen. Terwijl dat eigenlijk al maanden lang wel het geval zou zijn.. Dus gaan we Jakarta ook nog zien. En er zit een vegan burger bar en vegan pizza tent op minder van 5 kilometer van de honden quarantaine. Ook best lekker, dat we de lange terugreis zo nog een beetje onderbreken. Want het zou anders heel lang wachten met 2 dolle honden op Jakarta 43 uur gaan duren. Dus het is weer goed gepraat en heel ok. Als het nu ook echt zo gaat gebeuren.

In actie voor de honden op de markt

We zijn er klaar voor. Vooral nu we het idee hebben dat we ook nog iets goeds achterlaten hier voor de honden en katten op de Extreme market. Dat was nog echt iets dat vooral Anika moest doen en onverwacht kregen we nog best wel wat lokale steun na een oproep van Anika op Facebook en vanuit de 2 organisaties die zich hier ook mee bezig houden. Nog eens superbedankt lieve allemaal voor de donaties. Deze zijn erg nodig omdat het enige asiel van deze regio weinig middelen heeft, maar grootse daden verricht. Er worden met dit geld de komende weken nog meer honden en katten gered en verzorgd. Onder andere Bebas (vrijheid) en Damai (vrede), die we speciaal voor onafhankelijksdag zo hebben genoemd. We hebben afgesproken om te proberen ze over een aantal maanden, als het wat beter met ze gaat, naar Nederland te halen, samen met Djago die we al eerder van de markt haalde. Bizar wat daar allemaal gebeurt; honden die eerst zijn gestolen, zitten opgepropt in een kooitje zonder water of eten, worden bruut mishandeld, met een overheidsgebouw er gewoon pal naast.

Maar de actie was vooral heel positief en zo werden we gelukkig ook door iedereen ontvangen. Zelfs de hondenverkopers vonden het allemaal erg leuk. We hebben bloemen uitgedeeld met de tekst ‘Respecteer al God’s creaties’ in ruil voor de belofte nooit meer honden- of kattenvlees te eten. Toen onze actie bekend werd gingen steeds meer mensen naar ons op zoek om hun mening te delen (en voor die gratis bloemen en een foto met ons natuurlijk). Wat was het fijn om op de meest verschrikkelijke plek die je je kunt bedenken, ineens omringd te worden met mensen met de beste bedoelingen voor deze dieren. Zoals een vegan koppel uit Griekenland, dat zich spontaan aansloot in onze protestmars richting de hondenkooien. En een dame die trots advent was en om die reden dieren geen pijn kon doen. Daarnaast waren daar ineens de geweldige mensen van Dogmeatfree Indonesia en Animal Friends Manado Indonesia die ineens met hun bus kwamen voorrijden toen wij met een gevulde kooi terugliepen. We zijn spontaan met ze meegereden en hebben een petitie met 250.000 handtekeningen afgeleverd aan de gouverneur bij het proivinciehuis. Anika heeft ook nog een interview gegeven waarin ze iedereen oproept om niet meer weg te kijken en in actie te komen. Hopelijk helpt dat ook weer iets.

Nieuwe 'must do' op TripAdvisor pending

Op dit moment zijn we ook nog in afwachting van de goedkeuring van een door ons bedachte nieuwe activiteit voor TripAdvisor. De markt is om logische redenen verbannen als must see, maar het gebouw naast de markt, een overheidskantoortje waarbij ze de kwaliteit en regels geldende op de markt moeten handhaven, staat nog steeds toe dat dit misschien wel ’s werelds meest crue en onhygiënische markt is. Wij hebben op het kantoor bloemen (en foto’s) uitgedeeld en onze zorgen in kleine briefjes op de ramen achtergelaten. Dat zou toch een geweldige 'must do' zijn om het proces te versnellen en trauma’s voor mens en dier te voorkomen. We zijn heel benieuwd en blijven iig nog betrokken vanuit Europa bij het rescue center en de komende acties.

Dansen in vrijheid op de vulkaan

Na zo’n heftige dag kun je je vast voorstellen dat het tijd was om even stoom af te blazen. En wat is een betere plek dan om dat te doen op de vulkaan Lokon. Wat gaaf is dat zeg. Deze stond al zo lang op Anika's verlanglijstje en het was nu of nooit. We waren ook heel blij met onze gids Adams, die echt een serieuze vulkaan fetish heeft. Maar hij wist ook vanalles te vertellen over de Indonesische geschiedenis. Toepasselijk op deze dag van de vrijheid. Wist je bijvoorbeeld dat het blauwe van Nederland simpelweg van de vlag is afgehaald en dat dat nu de Indonesische vlag is? Tof ook om deze speciale dag met zoveel jonge Indonesische mensen op een actieve vulkaan te vieren. Echt een groot ding hier. Daar zit ergens ook best wat symboliek in.

3-2-1

En nu zijn we weer op Lembeh. De koffers zijn bijna gepakt en al net iets te zwaar, toch nog.. terwijl we zo vrij en licht willen gaan leven. Morgen drinken we een biertje, of tien, met de staff en daarna is het een wasje, nog eens goed om ons heen kijken, een dikke zucht, adem in, adem uit en we zijn klaar voor ons nieuwe avontuur. Dat direct ook al wel begint zodra we terug zijn, of maanden geleden eigenlijk ook al is begonnen toen we wisten dat we hier weg zouden gaan. Vanaf de camping, met de bus naar Zweden en Frankrijk. En hopelijk vanaf Oktober dan weer echt aan het werk en gefocust op resultaten. Maar die tijd dat we samen in een bus/woonwagen wonen, zonder werk of grote verantwoordelijkheden, gewoon wij met onze 2 honden. Oh daar moet ik ook echt van gaan genieten. Freeeeedom. Even. Fijn! #zinin En kom gerust langs! X